Auteur: inekehurkmans

Entrepeneur, pionier, creator, moeder, oma, spreker, inspirator, founder Jump Movement.
Geplaatst op

Bij je kladden…

angst_paniek

Ik hyperventileerde van mijn 18e tot mijn 38e.

Soms intensief, soms subtiel, maar ik kende periodes dat ik niet de straat op durfde, dat ik constant dacht dat ik dood zou gaan.

Ontelbare keren heb ik bij de huisarts gezeten met de stellige overtuiging dat ik echt iets vreselijks mankeerde; minstens zou ik vroegtijdig sterven, mijn kleine kinderen zonder moeder achterlatend. Ik had hele scenario’s in mijn hoofd van hoe dat zou zijn. En ik vond het ook gedoe. Ik dacht; ik kan hier nu niet sterven, dat is teveel gedoe, dan zadel ik hier iedereen op met problemen, dat is niks. En dan liep het met een sisser af…

Ik herinner me mijn aller- allerlaatste paniekaanval. Ik reed naar Zeeland. Ik zou een training geven en ik was compleet in paniek. Ik reed zwetend over een Zeeuws landweggetje en ik kon  mezelf alweer in de sloot zien rijden, met alle gevolgen van dien.

Tot ik het wel ZO beu was…. En ik pakte mezelf bij mijn kladden en zei hardop; ‘Zo, hoe vaak heb je nu al de gedachte gehad en geloofd, dat je dood zou gaan? Nou?’ ‘Uhm… minstens 500 keer…?’ Ik zuchtte. ‘En hoe vaak ben je nu ECHT doodgegaan? Nou?’ ‘Uhm… nog nooit…?’ Ik bleef even stil. En toen zag ik het pas… ‘Ok. Dus het is bullshit!! Stop er mee!’

Ik kreeg lucht, het werd licht en ik heb nooit meer een paniekaanval gehad. Nooit meer. Ik leef. En ik ben van plan om nog heel veel te leven. En heel lang. En als het nodig is, pak ik gewoon mezelf weer bij mijn kladden.

 

Advertentie
Geplaatst op

We schaffen per direct de wandelgangen af!

wandelgangen

 

Ik sprak vandaag iemand die een opmerking kreeg van een manager welke de volgende woorden sprak: ‘We schaffen per direct de wandelgangen af!’

Ik vond het hilarisch…! Wat een geweldige opmerking. Terwijl ik juist denk: ‘Doe je teamvergadering in de wandelgangen!’ Want, wat gebeurd er in de wandelgangen…? Daar wordt juist verteld waar het over gaat, daar spreken mensen zich uit, daar zijn ze juist eerlijk. Net als bij het koffie apparaat en soms in de kantine. Daar is de waarheid…

In de wandelgangen, daar is het juist te doen!

En hoe kun je nu die energie van de wandelgangen benutten? Hoe kun je nu juist ervoor zorgen dat medewerkers zich zo vrij en onbekommerd opstellen en uitspreken… Dat is een issue waar veel managers en directeuren hun hoofd over breken.

Ik zeg: doe het Jump Programma. Omdat daar juist een ‘wandelgangen-sfeer’ ontstaat. Iedereen is in een vrije ruimte, voelt zich veilig, gezien en gewaardeerd, spreekt zich uit. En de veiligheid ontstaat juist omdat er geen oordeel is en omdat er geen advies wordt gegeven. Beyond de wandelgangen…

Een wandelgang zonder interpretaties en oordeel… gaaf toch? Probeer het eens uit, je organisatie zal er wel bij varen!

Klik hier voor meer info!

Geplaatst op

Nu…

NU

In de afgelopen jaren nadat ik  de Jump methode heb ontwikkeld heb ik zelf honderden Jump gesprekken gedaan. Elke keer is het bijzonder. Elke keer ontmoet ik bijzondere mensen en elke keer leer ik ook weer iets meer over mezelf.

In de meeste projecten die we met het Jump Movement programma uitvoeren, vinden meerdere gesprekken plaats. De deelnemers zijn over het algemeen erg enthousiast na het eerste gesprek. Als het tweede gesprek komt, vragen ze zich doorgaans af wat ze gaan doen. ‘Hebben we nu een ander draaiboek?’ Mijn antwoord is steevast: ‘Nee hoor, we doen het met hetzelfde draaiboek.’

Ze kijken me dan vragend aan. ‘Maar die vragen heb ik al gehad, ik heb geen andere antwoorden hoor’. Ik herken deze opmerking en stilletjes moet ik even lachen. ‘Kijk  maar wat er gebeurd, je antwoorden zijn van NU’.

En dat is het ook. Je antwoorden zijn namelijk altijd in het NU. Hoe heerlijk is het om weer antwoord te geven op de vraag bij stap 3: ‘Vertel wie je bent op dit moment’. En dan is het inderdaad DIT moment. En elke keer is er weer iets anders te vertellen. Je weet dat er 3 minuten voor zijn om je antwoord te geven. En na de eerste zoekende seconden, rolt je antwoord over hoe het NU is, er gewoon uit. Vanzelf. Geen enkele moeite. Gewoon omdat je altijd weet wie je NU bent… En dan krijg je vervolgens van iedereen een compliment. Om te waarderen dat jij in het NU weet wie je bent. Met alles wat er is. Zelfs als je het niet weet. Want dan is dat wat er NU is.

Doe je mee?  Kijken hoe het NU is…

Klik hier om jouw volgende stap te vinden

Geplaatst op

Managen is hetzelfde als kinderen opvoeden

leren fietsen

Ik begeleidde een aantal jaren geleden een manager die het lastig had. De druk op resultaten was groot, medewerkers zorgden voor extra gedoe omdat systemen niet goed werkten en ze daar niet proactief mee omgingen. De manager werd er akelig van.

Ik zou een aantal gesprekken met hem hebben, zaken eens op een rijtje zetten en samen kijken naar hoe hij daar beter mee om zou kunnen gaan.

Zo gezegd zo gedaan.

Ik merkte op dat hij erg gefrustreerd was en met name één van zijn medewerkers bezorgde hem hoofdpijn. Hij had geen ruimte voor het leerproces van die man en het resultaat was dan ook dat hij al bezig was om een dossier aan te leggen om de man de deur uit te krijgen…

Ik vroeg door op wat daar allemaal speelde en ik kwam er achter dat de medewerker een andere leerstijl had dan de manager. Had meer tijd nodig om het nieuwe systeem eigen te maken en voelde zich er erg onzeker over. Doordat de manager erg op zijn huid zat, werd de druk alleen maar hoger en stapelden de fouten zich op. Tot grote ergernis van de manager natuurlijk…

In het gesprek met de manager vroeg ik hem of hij kinderen had. Hij keek me vragend aan en zei twijfelend ‘Ja, twee. Jongen van 10 en meisje van 8’.

‘Ok’, zei ik. ‘Weet je nog dat je zoon leerde fietsen?’ ‘Ja hoor zei hij, dat weet ik nog precies, het was een gedoe, duurde eeuwig voordat ie het alleen kon. Hij durfde gewoon niet’. ‘En wat deed jij dan?’ vroeg ik hem. ‘Hoe hielp je hem om het te leren?’ Hij dacht even na en zei toen: ‘Ik hielp hem gewoon, tot ie het kon, liep achter de fiets aan, moedigde hem aan, nam een week lang elke dag tijd om met hem te oefenen. Van die dingen’.

‘En lukte dat meteen, of moest ie een aantal keer vallen en opnieuw opstaan?’ Hij keek me steeds vragender aan… ‘Ja, het lukte natuurlijk niet meteen en hij is wel een paar keer gevallen, maar uiteindelijk had ie de slag te pakken’.

‘Toen het de eerste keer niet lukte, of de tweede keer, had je toen de neiging om een dossier aan te leggen? Had je de neiging om een gesprek met hem te hebben? Had je de neiging om hem buiten te zetten, of om hem op z’n kop te geven? Had je de neiging om elke dag aan hem te vragen: ‘En, lukt het nog steeds niet?’

‘Nee, natuurlijk niet!’ was zijn resolute antwoord. ‘Dat is mooi’ zei ik, ‘Maar waarom eigenlijk niet?’ Hij werd ongeduldig. ‘Omdat ik ook wel kan zien dat mijn zoon het moet leren, omdat ik weet hoe lastig het is om balans te houden, te zien waar je naartoe fietst, weten dat je het alleen moet doen en dat als je valt, dat het dan wel heel erg pijn doet’.

We kwamen ergens. ‘En waarom doe je dat dan wel met je medewerker? Waarom mag die niet leren, wat is eigenlijk het verschil?’

Ik zag hem worstelen met mijn vraag. Hij had even de neiging om zich te verdedigen en het bleef lang stil. Ineens gingen zijn ogen wijd open en hij keek me aan. ‘Jeetje, wat moet die man zich rot gevoeld hebben, ik zat hem alleen maar op zijn huid. Ik gaf hem geen millimeter om te leren… stel je voor… Eigenlijk is het precies hetzelfde. Kinderen opvoeden en managen. Alleen dacht ik steeds dat het iets anders was. Ik geloof dat ik wel weet wat ik te doen heb nu. Ik ga mijn medewerker helpen om te leren fietsen’. En hij schaterde het uit…

Wat heerlijk als alles wat we doen, met alles te maken heeft. Als er eigenlijk geen verschil is tussen de onderdelen van je leven. En dat het alleen maar gaat over ruimte geven en vragen wat iemand nodig heeft om beter te worden. Zodat ie zelf  leert fietsen…

Geplaatst op

Ongevraagd advies… ojee!

im-a-big-helper

Wij zijn een helpend volk. Altijd al geweest en dat zullen we ook blijven. Lijkt heel fijn en goed, maar het is ook vreemd eigenlijk. Want als je het eens goed bekijkt werkt ‘helpen’ vaak niet zoals je wel zou willen.

Stel je voor: jij hebt ergens moeite mee. Je zegt dat ook: ‘Ik vind het moeilijk, hoe moet dat, ik kan het niet, ik weet het niet, ik durf het niet…’ enz. Je voelt je behoorlijk radeloos en hulpeloos en de persoon die bij jou is, luistert naar je. Dus je gaat nog even door met litanie.

De persoon die bij jou is, voelt zich al wat oncomfortabel worden. Hoe langer jij vertelt over je ellendige gevoel, hoe meer die persoon het gevoel krijgt dat ie iets moet doen. Dus op een bepaald moment komt het: ‘Weet je wat jij moet doen…’ Of:  ‘Ik zou dit en dit doen’. Of: ‘Oh ja, dat had ik ook ooit en toen heb ik dit en dit gedaan…’ Je kunt er zelf nog wel een paar verzinnen denk ik. Herkenbaar zover?

Nou daar zit je dan. Jouw gesprekspartner heeft inmiddels het gesprek overgenomen, overlaadt je met tips en ideeën en in het meest gunstige geval blijft het daarbij. In het ongunstige geval is je hele verhaal overgenomen en moet jij luisteren naar zijn of haar vergelijkbare ellende… Moet jij diegene plotseling weer gaan helpen…

Weet je, wij kunnen het gewoon niet aan als een ander het moeilijk heeft. We MOETEN helpen. We MOETEN iets doen. Maar feitelijk help je niet. Want als jij je verhaal wil doen en een ander komt ongevraagd met allerlei advies of met zijn eigen ellende er overheen, dan ben jij niet geholpen.

Je blijft aardig, maar inwendig denk je: ‘Dat maak ik allemaal zelf nog wel uit’. Dus je stamelt: ‘Ja maar, bij mij werkt dat net even anders’, ‘In mijn situatie is dat niet helemaal te vergelijken’ of: ‘Ik zal eens zien wat ik ermee zal doen’. Maar als je eerlijk zou zijn, zou het klinken als: ‘Wil je gewoon even naar me luisteren, me een beetje aandacht geven en verder niets zeggen en als ik echt hulp nodig heb, dan vraag ik het wel’.

Maar nee, wij zijn aardig voor elkaar, dus we zeggen niks. En daarmee is niemand geholpen.

Ik heb in de Jump Movement methode besloten om geen ruimte voor advies te maken. Geen reacties op elkaar, geen ongevraagde tips of ‘verhalen er overheen’. Niets van dat al. Ieder evenveel tijd per stap om antwoord te geven, geen interrupties, geen storingen, allemaal gelijk. En dat geeft dus heel veel ruimte. Hoewel elke stap gebonden is aan een beperkte tijd, ervaren deelnemers over het algemeen heel veel ruimte. Gewoon, omdat ze weten dat het hun tijd is. En dat ze niet hoeven te strijden om aandacht en tijd. Want ieder krijgt evenveel.

Het effect is magisch! Ik ervaar dat zelf ook elke keer weer… Magisch omdat, in plaats van dat je graag wil dat de ander je hoort, je plotseling jezelf hoort praten. En je luistert naar jezelf… En je hoort jezelf je eigen antwoord geven. En dat is magisch.

Probeer het een keer. Download het draaiboek en volg de stappen. Samen met een vriendin of vriend, met een buurvrouw of buurman, met je zus of je broer… of met een wildvreemd iemand. En laat me horen wat je ervan vond…Of je de magie hebt gevoeld…

Download hier het draaiboek

Vertel me hier wat je ervan vond 

Geplaatst op

How to build a community

strijp-s

Strijp-S in Eindhoven. Ik woon er sinds een klein jaar en werk er al ruim 4,5 jaar. Ooit de verboden stad, hekken om een Philips terrein waar je echt alleen maar in mocht met pasje en toestemming van…

Nu een urban gebied van ruim 21 ha groot. Grote witte betonnen fabrieksgebouwen afgewisseld met stenen gebouwen. Allemaal hoog, groot, imposant en industrieel. Daarbinnen huizen de meest interessante ondernemers en bewoners. Creatieven, innovatieven, communicatieven, techneuten, therapeuten, experts, adviseurs en wat dies meer zij. En zij hebben allemaal één ding gemeen; ze zijn er trots op om hier te zijn!

Ik woon met mijn man in een van de gebouwen in een loftwoning. Urban living heet dat… één grote ruimte, geen kamertjes waar je je in kunt verstoppen. Open, groot en ook imposant. Het is heerlijk!

En met ons wonen er nog een kleine 500 andere bewoners in vergelijkbare lofts. In een tijdsbestek van een aantal maanden streken we hier neer. En wat een beweging heeft dat veroorzaakt!

In korte tijd herrees hier niet alleen een nieuwe stadswijk die bewoond werd, maar ontstond ook een community met de meest uiteenlopende initiatieven van bewoners. Een dwars doorsnede van hoe de community zich vormt…

Facebook is ons communicatiekanaal. We delen informatie, vragen om hulp, bieden spullen te koop of gratis aan, nodigen elkaar uit voor feesten en activiteiten en zijn er voor elkaar als dat nodig is. Er zijn diverse groepen voor diverse doeleinden.
Een groep voor diertjesliefhebbers, een groep per verdiepingsvloer, een groep waarin uitgewisseld wordt over het tot stand komen van een boek, een groep voor het bestuur, een groep voor leuke en gezellige activiteiten… en een groep om calamiteiten te delen. Ook dat is er. Bijna real time wordt er gereageerd op deze groepen, het voordeel is dat we snel op de hoogte zijn van zaken die spelen, overlast die wordt veroorzaakt en er vindt op gezette tijden een soort van maatschappelijke discussie plaats. Daarnaast wisselen we onduidelijkheden uit over warmtevoorziening, werking van systemen in het gebouw, schade of overlast rondom de gebouwen. Social community in optima forma.

Maar ook in real life is er veel te doen; projecten als ‘Gluren bij de Buren’, waarin mensen hun loft open kunnen stellen om te laten zien aan andere buren. ‘De Nada’, een ruilsysteem voor diensten , klussen, hulpvragen en aanbod. ‘Buurthui-S’, een plek in wording waar alle belanghebbenden op Strijp-S de ruimte kunnen gebruiken om elkaar te ontmoeten of bijzondere dingen te doen. ‘Pop-Up Borrel’ voorzien van de ‘Pop-Up bar’, die op de meest bijzondere plekken in de gebouwen Op-Pupt om bewoners met elkaar in contact te brengen. ‘Lozjee A&G’ voorziet in logeerruimten voor de bewoners, zodat hun gasten niet ergens op een matje of op de bank hoeven te slapen, maar comfortabel kunnen overnachten. Ontelbare BBQ’s op de daktuinen, muziekavonden, hardloopsessies, yoga, party’s etc. etc. etc. Social community in optima forma.

How to build a community? Gewoon beginnen! Samenwerken, elkaar vinden, open staan, creatieve ideeën spuien en niks gek vinden. Je oordeel uitstellen. Learning by doing. En genieten!

Ik wens ons allen hier op Strijp-S weer een bijzonder jaar waarin ontmoetingen en gezamenlijke activiteiten hoog op de agenda staan. Niet alleen praten, maar vooral doen!

strijp-s.2

Geplaatst op

Trots

trotsAls je wel eens een Jump hebt gedaan weet je dat bij stap 2 deze vraag komt: ‘Waar ben je trots op? Deel eens een succes wat jij helemaal zelf voor elkaar hebt gekregen’. En hier haperen veel mensen. Ik soms ook.

Ik heb geleerd om trots te zijn op anderen, niet op mezelf. Trots op jezelf zijn is egoïstisch, narcistisch en dus niet ok. Ken je Meneer Cactus nog met ‘applaus voor jezelf!’ Kinderen vinden het normaal om te doen en als wij het doen, wordt het ‘Amerikaans’ genoemd. Die opmerking krijg ik heel vaak van mensen die een Jump meedoen, want bij de 2e stap is in het draaiboek beschreven dat degene die haar of zijn trots heeft gedeeld, een applaus krijgt van iedereen.

En hoe zit dat nu? Waarom haper ik? Waarom haper jij…?

Ik weet dat vele overtuigingen over wat ik over mezelf  denk hieraan ten grondslag liggen. Ik kan zo een hele serie opsommen: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg / wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje / ons soort mensen doet dat niet / gewoon je beurt afwachten / je kop niet boven het maaiveld uitsteken / etc. etc. etc.’

Deze overtuigingen zijn nog maar een beginnetje. En ze zijn er. Ze zijn er al jaren en ze gaan voorlopig ook niet weg. Zou ik niet eens proberen ook. Ik merk dat het fijn is om er ervaringen naast te gaan plaatsen die fijner voelen, overtuigingen over mezelf plaatsen die leuker zijn, die me een goed gevoel geven. Hoe onwennig ook. De enige manier om trots te kunnen voelen over iets van jezelf is oefenen… oefenen en nog eens oefenen.

Dus: Vaak een Jump doen, voelen wat er gebeurt bij stap 2 en toch doen. ‘Feeling scared shitless and do it anyway!’ download hier het draaiboek van Jump Movement, zoek een paar mensen om een Jump te doen en oefen! Veel plezier. En applaus!!!

En ter inspiratie nog een keer het gedicht van Marianne Williamson, want dat helpt ook!

Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.

Het is ons licht, niet ons duister dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?

Maar waarom niet?! Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.

Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie van God, die in ons is,
tot uitdrukking te brengen.
Dit is niet slechts weggelegd voor een enkeling van ons,
maar voor ons allen.

Als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.

Geplaatst op

Het hoeft nergens op te lijken

eenzaam

Mijn leven lijkt nergens op…

Ik vertelde op oudjaarsdag aan iemand dat ik, toen ik 23 was, bijna dagelijks hyperventileerde. Ik durfde de straat niet op, ik was bang dat ik dood zou gaan, ik voelde me een grijs muisje, een niemand, een boerenkind uit Brabant. En ik vergeleek mezelf constant met anderen. Ik dacht; ‘Als ik nou maar meer op die en die zou lijken, dan zou ik me beter voelen’. Maar ik voelde me eigenlijk alleen maar dik, lelijk, nietszeggend en alleen…

Geen florissant gevoel, dat kan ik je wel zeggen. Ik was net gescheiden na een huwelijk van iets meer dan 2 jaar. Zat in de bijstand en ik was moeder van mijn zoon van 2. En ik was 23. De wereld om me heen zag er anders uit. Meiden van mijn leeftijd deden heel andere dingen. En ik kon alleen maar denken; ‘Hier klopt iets niet’. Ik voelde me zitten op de bodem van een putje. Alleen, eenzaam, hopeloos en klein. En op een bepaald moment was mijn gedachte: ‘Ik kan alleen maar omhoog nu, erger kan het niet meer worden’.

Dus ik ging aan de slag. Ik besloot alles op alles te zetten en te gaan bouwen aan mijn toekomst. Ik besloot dat het nergens op hoefde te lijken, omdat het toch al nergens op leek. Dus ik begon!

Ik startte een studie in Nijmegen en krabbelde overeind. Hyperventileerde nog jaren, maar worstelde me daar doorheen. Iets in mij was sterker dan de angst; hoewel die met tijden behoorlijk was… Maar ik stapte er overheen. Ik ging door en vond een baan zodat ik uit de bijstand kon. Ik kreeg mijn tweede kind als bewust ongehuwde moeder op mijn 29e en ik ging door. Goeie baan, nieuwe studie, voluit levend. En het leek nog steeds nergens op. Elke keer als ik dacht dat het ergens op moest lijken, kwam er wel weer een situatie waardoor ik dacht; ‘Het lijkt nergens op’.

Ik werd zelfstandig, ging me ontwikkelen en het hyperventileren stopte. Ik vond na jaren eindelijk rust en stabiliteit in een relatie en ik voelde me voor het eerst echt ok met wie ik was. En het leek nergens op.

Inmiddels is het een zegen geworden. Het lijkt nergens op en het hoeft nergens op te lijken. Het is namelijk wat het is… Want als het anders had moeten zijn, dan was het wel anders geweest…

Geplaatst op

‘Vuile stinkhoer…’

liefde

Nog nooit van mijn leven heeft iemand me zo genoemd en het was de meest bizarre situatie die je je maar kunt voorstellen. Het was een paar dagen geleden toen ik een dame tegenkwam in haar SUV…

Wat er gebeurde: Ik reed uit een parkeergarage. Boven aankomend, stond daar een grote vrachtwagen die van links kwam, waar een laadzone was. Ik zag dat van rechts een andere vrachtwagen kwam, maar die kon niet verder, omdat er een SUV geparkeerd stond op de rijbaan. Deze blokkeerde de weg voor de vrachtwagen rechts. En omdat de vrachtwagen niet weg kon, moest ik ook wachten. Alles stond klem.

Een paar tellen later komt er een dame op de SUV afgelopen, jogginkje en Uggs aan, beker koffie in haar ene hand, telefoon in haar andere hand en relaxt lopend. Ze stapt in haar auto, neemt een slokje koffie en gaat uitgebreid zitten, doet haar gordel om en lijkt geen enkele haast te hebben om te vertrekken.

Ok, ik doe mijn raampje naar beneden, ik denk ik help haar even, ze heeft het niet gezien. Dus ik wijs naar achter haar in de richting van de vrachtwagen die daar staat te wachten.

Ze opent haar raampje: “JA WAT!?” schreeuwt ze. ‘Uhm, er staat een auto achter je, je blokkeert….’ ‘EN WAT GAAT JOU DAT AAN?’ ‘Huh…?’ Ik ben sprakeloos… Ik wil haar eigenlijk alleen maar even helpen. Komt blijkbaar niet zo over.

Ik probeer het nog één keer: ‘Sorry hoor, we kunnen niet doorrij…’ “EN BEN JIJ VAN DE POLITIE OF ZO? WAAR BEMOEI JE JE MEE, VUILE STINKHOER!?’ En hup, raam dicht en weg is ze.

En ik? Helemaal verbouwereerd, mond vol tanden, met grote verbazing op mijn gezicht… ‘Did this just happen to me??’ Jeetje. Ik maak veel mee, maar dit is wel effe wat anders… Bijna Kerst. Vrede op aarde. Geldt dat ook voor nette dames in een SUV met een kopje koffie om 9 uur ’s ochtends? Blijkbaar niet.

En hoe heerlijk om te merken dat ik niet eens op de gedachte kwam om terug te schelden… Ik was echt te verbouwereerd en overrompeld. En weet je… die 20 seconden betekenen niks in mijn leven waarin gelukkig veel meer ruimte is voor complimenten en positieve bereidheid…

Fijne Kerst allemaal!

Geplaatst op

Eeuwige onzekerheid…

Sign-Uncertainty-Ahead

Onzekerheid. In mijn leven is er een soort van constant samenspel tussen onzekerheid en stoutmoedige dapperheid gaande. Ik illustreer:

In 2011 zag Jump het levenslicht… ik ontwikkelde de methodiek en ging ermee aan de slag. Voluit testen. Zien of het echt zo laagdrempelig, zelforganiserend en zelfbekrachtigend was als ik dacht dat het zou zijn.

Ik voelde me tot de eerste duizend deelnemers met name onzeker over de kwaliteit en de effecten. ‘Zo gemakkelijk kan het toch niet zijn?’ Ik twijfelde aan mezelf, aan mijn vermogen om iets groots neer te zetten en aan wat ik ontwikkeld had. Gelukkig kon ik dat ook kwijt, want man, wat heb ik een Jumps gedaan in die tijd. En bij bijna elk Jump gesprek kon ik wel iets vertellen over mijn onzekerheid, mijn zoektocht, mijn wanhoop over de vorm, mijn wantrouwen over positieve geluiden en over de kleine successen die ik ook voelde.

Hoeveel mensen zeiden niet dat ik moest genieten, dat het geweldig was en dat ik echt iets moois had bedacht. En ik geloofde het niet… Ik kon eigenlijk alleen maar denken ‘dit kan toch niet waar zijn…’

Nu zijn we meer dan 22.000 deelnemers verder. Vele duizenden positieve reacties, vele persoonlijke ervaringen, ontwikkelingen en successen verder is die onzekerheid kleiner geworden. Maar nog niet weg. Het blijft een aanraakbaar punt. Het blijft een kwetsbaar punt. Het blijft een punt.

En misschien is dat ook mooi. Dat ik blijf voelen dat het kwetsbaar is. Dat ik niet groter ben dan ‘het’. En dat ik in dienst ben van ‘het’. Dat is eigenlijk gewoon mooi.

In de meest onzekere periode was ik in LA en daar heb ik een Jump gedaan met 450 vrouwen tijdens een congres.  Ik heb kleine iPhone filmpjes gemaakt… gewoon om het te geloven. Soms kijk ik ze terug, om te zien dat het echt waar is.

Kijk je mee, for old times sake? En voor de toekomst. En voor mijn gevoel van (on)zekerheid. Of het nu voor eeuwig is of niet…

Geplaatst op

Wat gaan ‘we’ hier aan doen…?

Handen schudden

 

Stel je voor:

Een team binnen een bedrijf heeft een probleem. Bijvoorbeeld: De leden van het team maken de gemaakte doelstellingen niet waar. De manager van het team denkt; daar moeten we over praten, dus komt het op de agenda van de volgende team meeting. Openlijk bespreken. Samen verantwoordelijkheid nemen. Niks vreemds aan, toch?

De bewuste team meeting start. De manager zet zijn visie over het probleem uiteen en vraagt aan het team: ‘Wat gaan we daar aan doen’? Nog steeds niks vreemds aan… toch?

Het team wordt een beetje nerveus. Ja, ze weten ook wel dat het niet helemaal lekker loopt, maar ja… het is druk, de werkdruk is hoog en ze hebben echt wel minder handjes op dit moment. Dus alle zeilen bijzetten. En dan kan het wel eens zijn dat er een doelstelling niet wordt gehaald. Hoe gaan ze hier een draai aan geven?

De manager voelt dat aan en denkt: ‘Ik moet het een beetje gemakkelijker maken en niet persoonlijk worden. Laten we eens een brainstorm starten over wat we kunnen doen om de doelstellingen wel te halen en gezamenlijk verantwoordelijkheid nemen’. Aldus geschiedde. Er komen veel ideeën op tafel, de ene nog mooier dan de andere. Iedereen krijgt er energie van. De medewerkers blij, want ze worden niet persoonlijk aangesproken en bovendien is het best leuk om zomaar wat ideetjes op tafel te gooien. Of ze ooit uitgewerkt worden, wie weet. Eigenlijk denken alle teamleden: ‘Ik’ doe het niet, want ik heb geen tijd. Zal echt iemand anders moeten doen…’ zo klinkt het in hoofden. De manager blij, want hij denkt dat ze nu eindelijk op één lijn zitten en er schot in de zaak komt. Zou dit de manier zijn om echt verantwoordelijkheid te kunnen leggen bij waar dat hoort?

Maar niets is minder waar. Na de team meeting gaat iedereen zijns weegs en laat bijna ter plekke alles los. ‘We’ hebben er over gesproken, maar er is geen enkele ‘ik’ die zich ook maar verantwoordelijk voelt om uit te voeren. ‘Ik’ heeft het namelijk nogal druk.

Twee weken later. Weer team meeting. De manager benieuwd naar wat iedereen heeft gedaan met de ideeën uit de brainstorm. Het blijft lang stil. Heel lang…

Je vraagt je af hoe dat nou weer komt? Nou omdat ‘we’ niet bestaat…. ‘We’ kunnen we geen handje geven. ‘We’ is een illusie waar niemand een stap verder mee komt. En waar iedereen zich achter kan verschuilen.

Dus klaar met ‘we’. Voortaan is ‘ik’ aan de orde. Dus ‘Waar wil ik naartoe in relatie tot ons probleem?’ of ‘Wie ben ik in relatie tot ons probleem?’  of ‘Wat ga ik nu doen of laten in relatie tot ons probleem?’ Dat zijn interessante vragen om te stellen… Een greep uit 3 van de 7 stappen die in het Jump Movement programma aanwezig zijn. Geen ‘wij’. Maar ‘ik’. En dat dan ook elk antwoord het goede is. Gewoon omdat ‘ik’ het zegt. En dan kijken wat er gebeurt. Spannend. Nieuw. Anders. Effectief!

Check http://www.jumpmovement.com/zo-werkt-het eens. Omdat het ook anders kan!

 

Geplaatst op

Overdenking voor coaches…

Loesje

Coaches zijn er in alle soorten en maten. En het zijn er veel! Er wordt wel eens gekscherend gezegd dat de ene helft van Nederland de andere helft van Nederland coacht. Tja… is natuurlijk niet waar, want ik ken genoeg mensen die én geen coach zijn én niet gecoacht worden.

Wat ik wel weet is dat mensen die succesvol zijn, zich graag laten coachen. Persoonlijk ben ik dol op onderstaande quote:

‘He who works on his business, will earn a living, he who works on himself will earn a fortune’ 

En daar zijn al die coaches dus voor nodig! Ik ken er vele, heb zelf ook jaren gecoacht en deed dat met heel veel plezier. En inmiddels heb ik een vernieuwd inzicht in hoe coaching nog beter kan werken, namelijk door een onderstroom en een bovenstroom in het coachtraject te benoemen.

In de bovenstroom zijn de gesprekken 1 op 1. Periodieke ontmoetingen tussen coach en coachee waarin vanuit een gezamenlijk doel gewerkt wordt aan de ontwikkelvraag van de coachee. De coach is  meestal leidend in de manier waarop. Hij of zij heeft een aanpak, een visie, een manier om op pad te gaan. Dat leidende kan variëren van sturend, tot meer zijns-georienteerd, waarbij juist de ruimte bepaalt wat er gebeurt.

De onderstroom is het proces van de coachee waarin hij of zij haar ontdekkingen in het coachproces verdiept en borgt. Meestal gebeurt dit op geheel eigen wijze, geintegreerd in de dag, vanuit het verwerken van de gesprekken en ontdekkingen daarin. Er is echter meer mogelijk in dat gebied. Hoe mooi zou het zijn als je als coachee in de gelegenheid kwam om op gelijkwaardige wijze te kunnen spreken  met anderen die ook in een persoonlijk of professioneel groeiproces zitten? En dat een coach daar zelfs deel van uit maakt, maar dan als mens en niet als professional… Een groepje mensen die allemaal een stap willen maken bijvoorbeeld op het gebied van loopbaanontwikkeling, van balans, van keuzes maken, van weerbaarheid, van stilstaan, van communicatie, van inhoudelijk ontwikkelen en ga zo maar door…Een groepje mensen dat aan de slag gaat in een aantal gestructureerde gesprekken, geen leider, alleen een draaiboek. En dan gedurende een bepaalde tijd in de onderstroom herinnert wordt aan de stappen die ze willen nemen… Laagdrempelig, zelforganiserend en zelfbekrachtigend.

En hoe mooi zou het zijn, als een coach kan aanbieden dat er, voor een kleine meerprijs, een subtiel en effectief proces meeloopt in het coachproces? Een aanvulling op haar of zijn kwaliteiten, een verdieping, een gegarandeerde borging.

Overdenk het eens… en kijk dan op onze website om meer te weten te komen over hoe je daarmee kunt werken!

http://www.jumpmovement.com/coaches

Geplaatst op

Het woord is aan Mech…

Mijn blog is deze keer voor iemand die ik een tijdje geleden leerde kennen. Mech. Zij is een stralende, goedlachse, prachtige en moedige vrouw uit Tilburg die ik leerde kennen bij de Ontbijtshow van De Tafel van één. Toen had ze nog geen ervaring ermee gehad, maar was ze vooral nieuwsgierig…

En wauw wat een power! Afgelopen week sprak ik haar weer en ze vertelde dat ze voor het blad van de EDS patiëntenvereniging een stuk had geschreven over haar ervaringen met De tafel van één. Ik las het vluchtig door en was geraakt door haar openheid en directheid. En ik vroeg of ik het mocht gebruiken. En dat mocht!

Ik wil het jullie niet onthouden…

De tafel van één

Ondanks mijn EDS en de beperkingen die ik daardoor heb, ben ik niet gemaakt om thuis tussen vier muren te blijven zitten. Ik ben niet afgekeurd, heb ruim een jaar in de ww gezeten en na een behoorlijke innerlijke strijd heb ik me eind 2012 ziek gemeld. Vanaf 1 maart 2013 zit ik in de ziektewet. Toch blijft het kriebelen om aan het arbeidsproces deel te nemen/ vrijwilligerswerk of iets anders nuttigs buitenshuis te doen. Maar waar begin je? Na meer dan 100 sollicitaties en even zoveel afwijzigingen had mijn zelfvertrouwen een flinke deuk opgelopen.

In het Stadnieuws van Tilburg stond een advertentie van De tafel van één. Er stond een korte uitleg waardoor ik geïnteresseerd raakte:

Veel vrouwen willen (weer) aan de slag, maar weten niet waar ze moeten beginnen. De tafel van één maakt vrouwen bewust van hun kwaliteiten en kansen en biedt perspectief op een opleiding, een baan, een eigen onderneming of vrijwilligerswerk. 

De opzet is eenvoudig: vrouwen komen vijf ochtenden bijeen, onder begeleiding van een tafelbuddy, om te praten over zichzelf en hun toekomst. Dankzij een bijzondere gespreksmethode inspireren en motiveren de vrouwen elkaar. 

Nieuwsgierig maar ook een beetje sceptisch heb ik me aangemeld. Eind februari was de eerste bijeenkomst en eind maart de laatste bijeenkomst. Ik was de enige deelneemster in een rolstoel maar al heel snel werd mij iets duidelijk. Ook al heb je een heel andere achtergrond, verschil in leeftijd, opleiding, woonomstandigheden, alle vrouwen herkennen dingen van elkaar, voelen zich verbonden, durven zich kwetsbaar op te stellen en gaan in hun eigen kracht staan. Dat gebeurde dus ook bij mij, tot mijn eigen verbazing.

Ik voelde me heel erg beperkt door mijn EDS, door mijn lichaam. Ik worstelde enorm met wat ik allemaal wil maar wat mijn lijf niet meer (goed) kan. Door de gesprekken aan De tafel van één ben ik vrijer geworden in mijn hoofd. Ik kan dat wat ik wil bereiken meer los zien van wat mijn lichaam wel of niet kan. Dat betekent niet dat ik nu mezelf alleen maar overbelast, juist het tegendeel. Ik ben wat liever voor mezelf geworden, geef meer toe aan wat mijn lichaam vraagt. Tegelijkertijd onderzoek ik wel hoe ik bepaalde dingen kan doen zonder de voor mij zo gebruikelijke zeven mijlslaarzen aan te trekken. Ging ik voorheen van A direct naar B, nu doe ik allerlei tussenstappen en vraag ik aan anderen wat meer hulp.

Terug naar iets nuttigs/zinnigs willen doen. Inmiddels heb ik me er een beetje bij neergelegd dat werken niet echt meer tot de mogelijkheden hoort. Er is wel iets voor in de plaats gekomen: ik ben zelf tafelbuddy geworden voor De tafel van één en heb onlangs een serie van 5 bijeenkomsten afgerond.

Was de eerste keer voor mij als deelneemster een bijzondere ervaring, de tweede keer als buddy heeft me echt versteld doen staan. Wat een mooie, sterke, grappige en creatieve vrouwen. Echt geweldig om te merken dat er zo snel saamhorigheid, begrip en respect voor elkaar ontstaat. Maar het meest bijzondere: wat een enorme powerboost is dit!  De vrouwen voor wie ik tafelbuddy ben geweest waren zo enthousiast dat ze allemaal gevraagd hebben of we elkaar kunnen blijven zien en dat is inmiddels al bij mij thuis gebeurd. De volgende afspraak is ook meteen weer gemaakt.

Ik kan het echt uit de grond van mijn hart aan iedereen aanbevelen!

Mech Nieuwkamp- van Kempen

De tafel van één staat inmiddels al in veertien steden: Alkmaar, Almere, Amersfoort, Delft, Deventer, Doetinchem, Haarlem, Helmond, Hengelo, Eindhoven, Enschede, Groningen, Nijmegen en Tilburg.

Wil je meer weten, kijk dan op de website: http://www.detafelvaneen.nl/

De tafel van één is een initiatief van WOMEN Inc. in samenwerking met het Ministerie van OCW, gemeentelijke overheden en maatschappelijke organisaties.

Jump Movement is betrokken omdat de Jump Movement methode gebruikt wordt als hulpmiddel om vrouwen met elkaar in gesprek te brengen.

Inmiddels hebben duizenden vrouwen meegedaan en zijn honderden buddy’s opgeleid om met hun groepje samen het Jump Gesprek te doen.

Afbeelding

Geplaatst op

‘Groeien in de kieren van de dag…’

Afbeelding

Organisaties investeren dagelijks in de groei van medewerkers. Met dure opleidingen, grote verandertrajecten, belangrijke sessies over ontwikkelingen in het vakgebied en nog maar te zwijgen over allerlei managementtrainingen en ‘sessies op de hei’…

Meestal omdat er ‘iets moet veranderen’. Het gaat niet goed, er is een tekort, teveel, te druk, te rustig, te vol, te leeg, te mager of te dik van iets. Dus dat moet anders…

En dus wordt er een project gemaakt. Een programma, een traject, een serie, een reorganisatie, een fusie en wat dies meer zij. En er wordt een consultant of een trainer ingehuurd om het proces te begeleiden. Want het is belangrijk dat het goed gebeurt. Aan alle knoppen wordt gedraaid. Alle intenties zijn goed. De visie is helder, de missie staat. De kernwaarden zijn duidelijk. Nu moeten ze alleen nog levend worden op de werkvloer. Want daar moet het gebeuren…

De werkvloer. Daar waar mensen hun best doen om alle doelen van de organisatie mee te helpen behalen. Soms succesvol, soms niet. En die moeten dus veranderen. Want dan wordt het beter. Dus er wordt een communicatie gestart richting de medewerkers. ‘We’ gaan het anders doen. ‘We’ gaan veranderen. ‘We’ gaan het doen met passie. En ondernemerschap. En innovatie. En samenwerking. De bazen zijn blij; dit kan alleen maar goed gaan. We hebben aan alles gedacht. We zitten op de goede weg. De koers is duidelijk.

En de medewerker denkt: ‘Dit gaat niet over mij…’

Herkenbaar?

Alles veranderd altijd al. Sterker nog; iets kan niet-niet veranderen. Dat is de natuur. Zo ook in organisaties. En hoe lastig is het als we iets ‘gaan veranderen’. Iets wat eigenlijk vanzelf al veranderd. Alleen kijken we niet naar die natuurlijke verandering.

Verandering en groei vinden plaats in de kieren van de dag. Impliciet, gewoon vanuit mensen zelf, omdat ze dat zelf willen. Mensen willen niet veranderd worden. Ze willen de ruimte om zelf hun weg te vinden in de richting van waar ze sowieso al gingen. Net als kinderen; die hebben ook geen planning over wanneer het moment gekomen is om te leren lopen of fietsen. Dat komt gewoon, ze voelen de behoefte en beginnen er aan. Met vallen en opstaan. En huilen als het mislukt en vragen om hulp als ze het niet voor elkaar krijgen.

Als we medewerkers meer zouden zien als ‘kinderen die op een natuurlijke manier in de kieren van de dag leren en ontwikkelen’, dan zouden we minder frustratie hebben in het management. Dan zou er minder control zijn, minder macht om mensen te laten bewegen in een andere richting dan hun natuurlijke. En als de natuurlijke weg van iemand niet past met waar het bedrijf naartoe wil, zou het logisch zijn dat iemand vertrekt. Gewoon omdat het niet meer werkt…

Groeien in de kieren van de dag. Omdat het niet anders kan.

Kijk op http://www.jumpmovement.com voor een laagdrempelige en zelforganiserende methode waarmee je verandering in de kieren van de dag de ruimte kunt geven…

%d bloggers liken dit: