Wij zijn een helpend volk. Altijd al geweest en dat zullen we ook blijven. Lijkt heel fijn en goed, maar het is ook vreemd eigenlijk. Want als je het eens goed bekijkt werkt ‘helpen’ vaak niet zoals je wel zou willen.
Stel je voor: jij hebt ergens moeite mee. Je zegt dat ook: ‘Ik vind het moeilijk, hoe moet dat, ik kan het niet, ik weet het niet, ik durf het niet…’ enz. Je voelt je behoorlijk radeloos en hulpeloos en de persoon die bij jou is, luistert naar je. Dus je gaat nog even door met litanie.
De persoon die bij jou is, voelt zich al wat oncomfortabel worden. Hoe langer jij vertelt over je ellendige gevoel, hoe meer die persoon het gevoel krijgt dat ie iets moet doen. Dus op een bepaald moment komt het: ‘Weet je wat jij moet doen…’ Of: ‘Ik zou dit en dit doen’. Of: ‘Oh ja, dat had ik ook ooit en toen heb ik dit en dit gedaan…’ Je kunt er zelf nog wel een paar verzinnen denk ik. Herkenbaar zover?
Nou daar zit je dan. Jouw gesprekspartner heeft inmiddels het gesprek overgenomen, overlaadt je met tips en ideeën en in het meest gunstige geval blijft het daarbij. In het ongunstige geval is je hele verhaal overgenomen en moet jij luisteren naar zijn of haar vergelijkbare ellende… Moet jij diegene plotseling weer gaan helpen…
Weet je, wij kunnen het gewoon niet aan als een ander het moeilijk heeft. We MOETEN helpen. We MOETEN iets doen. Maar feitelijk help je niet. Want als jij je verhaal wil doen en een ander komt ongevraagd met allerlei advies of met zijn eigen ellende er overheen, dan ben jij niet geholpen.
Je blijft aardig, maar inwendig denk je: ‘Dat maak ik allemaal zelf nog wel uit’. Dus je stamelt: ‘Ja maar, bij mij werkt dat net even anders’, ‘In mijn situatie is dat niet helemaal te vergelijken’ of: ‘Ik zal eens zien wat ik ermee zal doen’. Maar als je eerlijk zou zijn, zou het klinken als: ‘Wil je gewoon even naar me luisteren, me een beetje aandacht geven en verder niets zeggen en als ik echt hulp nodig heb, dan vraag ik het wel’.
Maar nee, wij zijn aardig voor elkaar, dus we zeggen niks. En daarmee is niemand geholpen.
Ik heb in de Jump Movement methode besloten om geen ruimte voor advies te maken. Geen reacties op elkaar, geen ongevraagde tips of ‘verhalen er overheen’. Niets van dat al. Ieder evenveel tijd per stap om antwoord te geven, geen interrupties, geen storingen, allemaal gelijk. En dat geeft dus heel veel ruimte. Hoewel elke stap gebonden is aan een beperkte tijd, ervaren deelnemers over het algemeen heel veel ruimte. Gewoon, omdat ze weten dat het hun tijd is. En dat ze niet hoeven te strijden om aandacht en tijd. Want ieder krijgt evenveel.
Het effect is magisch! Ik ervaar dat zelf ook elke keer weer… Magisch omdat, in plaats van dat je graag wil dat de ander je hoort, je plotseling jezelf hoort praten. En je luistert naar jezelf… En je hoort jezelf je eigen antwoord geven. En dat is magisch.
Probeer het een keer. Download het draaiboek en volg de stappen. Samen met een vriendin of vriend, met een buurvrouw of buurman, met je zus of je broer… of met een wildvreemd iemand. En laat me horen wat je ervan vond…Of je de magie hebt gevoeld…
Ineke Hurkmans 