Onzekerheid. In mijn leven is er een soort van constant samenspel tussen onzekerheid en stoutmoedige dapperheid gaande. Ik illustreer:
In 2011 zag Jump het levenslicht… ik ontwikkelde de methodiek en ging ermee aan de slag. Voluit testen. Zien of het echt zo laagdrempelig, zelforganiserend en zelfbekrachtigend was als ik dacht dat het zou zijn.
Ik voelde me tot de eerste duizend deelnemers met name onzeker over de kwaliteit en de effecten. ‘Zo gemakkelijk kan het toch niet zijn?’ Ik twijfelde aan mezelf, aan mijn vermogen om iets groots neer te zetten en aan wat ik ontwikkeld had. Gelukkig kon ik dat ook kwijt, want man, wat heb ik een Jumps gedaan in die tijd. En bij bijna elk Jump gesprek kon ik wel iets vertellen over mijn onzekerheid, mijn zoektocht, mijn wanhoop over de vorm, mijn wantrouwen over positieve geluiden en over de kleine successen die ik ook voelde.
Hoeveel mensen zeiden niet dat ik moest genieten, dat het geweldig was en dat ik echt iets moois had bedacht. En ik geloofde het niet… Ik kon eigenlijk alleen maar denken ‘dit kan toch niet waar zijn…’
Nu zijn we meer dan 22.000 deelnemers verder. Vele duizenden positieve reacties, vele persoonlijke ervaringen, ontwikkelingen en successen verder is die onzekerheid kleiner geworden. Maar nog niet weg. Het blijft een aanraakbaar punt. Het blijft een kwetsbaar punt. Het blijft een punt.
En misschien is dat ook mooi. Dat ik blijf voelen dat het kwetsbaar is. Dat ik niet groter ben dan ‘het’. En dat ik in dienst ben van ‘het’. Dat is eigenlijk gewoon mooi.
In de meest onzekere periode was ik in LA en daar heb ik een Jump gedaan met 450 vrouwen tijdens een congres. Ik heb kleine iPhone filmpjes gemaakt… gewoon om het te geloven. Soms kijk ik ze terug, om te zien dat het echt waar is.
Kijk je mee, for old times sake? En voor de toekomst. En voor mijn gevoel van (on)zekerheid. Of het nu voor eeuwig is of niet…
Ineke Hurkmans 