Wat gaan ‘we’ hier aan doen…?

 

Stel je voor:

Een team binnen een bedrijf heeft een probleem. Bijvoorbeeld: De leden van het team maken de gemaakte doelstellingen niet waar. De manager van het team denkt; daar moeten we over praten, dus komt het op de agenda van de volgende team meeting. Openlijk bespreken. Samen verantwoordelijkheid nemen. Niks vreemds aan, toch?

De bewuste team meeting start. De manager zet zijn visie over het probleem uiteen en vraagt aan het team: ‘Wat gaan we daar aan doen’? Nog steeds niks vreemds aan… toch?

Het team wordt een beetje nerveus. Ja, ze weten ook wel dat het niet helemaal lekker loopt, maar ja… het is druk, de werkdruk is hoog en ze hebben echt wel minder handjes op dit moment. Dus alle zeilen bijzetten. En dan kan het wel eens zijn dat er een doelstelling niet wordt gehaald. Hoe gaan ze hier een draai aan geven?

De manager voelt dat aan en denkt: ‘Ik moet het een beetje gemakkelijker maken en niet persoonlijk worden. Laten we eens een brainstorm starten over wat we kunnen doen om de doelstellingen wel te halen en gezamenlijk verantwoordelijkheid nemen’. Aldus geschiedde. Er komen veel ideeën op tafel, de ene nog mooier dan de andere. Iedereen krijgt er energie van. De medewerkers blij, want ze worden niet persoonlijk aangesproken en bovendien is het best leuk om zomaar wat ideetjes op tafel te gooien. Of ze ooit uitgewerkt worden, wie weet. Eigenlijk denken alle teamleden: ‘Ik’ doe het niet, want ik heb geen tijd. Zal echt iemand anders moeten doen…’ zo klinkt het in hoofden. De manager blij, want hij denkt dat ze nu eindelijk op één lijn zitten en er schot in de zaak komt. Zou dit de manier zijn om echt verantwoordelijkheid te kunnen leggen bij waar dat hoort?

Maar niets is minder waar. Na de team meeting gaat iedereen zijns weegs en laat bijna ter plekke alles los. ‘We’ hebben er over gesproken, maar er is geen enkele ‘ik’ die zich ook maar verantwoordelijk voelt om uit te voeren. ‘Ik’ heeft het namelijk nogal druk.

Twee weken later. Weer team meeting. De manager benieuwd naar wat iedereen heeft gedaan met de ideeën uit de brainstorm. Het blijft lang stil. Heel lang…

Je vraagt je af hoe dat nou weer komt? Nou omdat ‘we’ niet bestaat…. ‘We’ kunnen we geen handje geven. ‘We’ is een illusie waar niemand een stap verder mee komt. En waar iedereen zich achter kan verschuilen.

Dus klaar met ‘we’. Voortaan is ‘ik’ aan de orde. Dus ‘Waar wil ik naartoe in relatie tot ons probleem?’ of ‘Wie ben ik in relatie tot ons probleem?’  of ‘Wat ga ik nu doen of laten in relatie tot ons probleem?’ Dat zijn interessante vragen om te stellen… Een greep uit 3 van de 7 stappen die in het Jump Movement programma aanwezig zijn. Geen ‘wij’. Maar ‘ik’. En dat dan ook elk antwoord het goede is. Gewoon omdat ‘ik’ het zegt. En dan kijken wat er gebeurt. Spannend. Nieuw. Anders. Effectief!

Check http://www.jumpmovement.com/zo-werkt-het eens. Omdat het ook anders kan!