Ja, ik ben oma… Dat heeft wel een heel andere klank dan wat iemand zou denken. Ik ben nog net geen 50, sta midden in een nieuw internationaal bedrijf en ik surf op de hoogste golf.
Nu zeg ik daarmee natuurlijk niet dat andere oma’s dat allemaal niet meer doen… hou me ten goede! Ik zie heel veel zeer actieve, leuke, spontane, hippe, eigentijdse en betrokken oma’s. Maar dat beeld van een ‘oma’ … ik raak het niet helemaal kwijt.
Ik had zelf twee hele lieve oma’s; Oma Sien, met haar knotje, eeuwige schort en altijd koken. En Oma Beth, die wat strenger was, maar dol op haar kleinkinderen. Allebei ‘stereotype’ oma’s. Lief, koektrommel, schuimpjes en degene die overal voor zorgde.
Tja, dat beeld past niet bij mij. Daarom raak ik soms ook in de war van deze term… Misschien moeten we er een nieuwe naam voor verzinnen, een naam die we door de kleinkinderen laten verzinnen. Omi, Omineke…. ik weet het niet. Ik ontkom er ook niet aan…
Laat ik er maar aan wennen; Bram is mijn kleinkind; ik ben dol op hem. Om de week op zaterdag passen we op en dat is bijzonder leuk. Hij is mijn rustpunt in mijn hectische leven. Ik laat alles uit mijn handen vallen en het allerleukste is eigenlijk gewoon om naar hem te kijken. Zien wat ie allemaal doet en ontdekt. En Jan en Sien hebben daar ook al een aardig steentje aan bijgedragen…
Dank voor de kleintjes, voor die mooie nieuwe mensjes die onze lijn voortzetten en vanuit ons komen. Ik ben er trots op en blij mee… En laten we ‘Oma’ maar gewoon aannemen… het is ook een eretitel…
Ineke Hurkmans 