Allemaal Oenen

Vandaag een zeer mooi voorbeeld van hoe communicatie (niet) werkt:

In ons huis is een schilderploegje aan de slag om de bovenverdieping een beetje op te knappen. We gaan immers ons huis verkopen, dus we willen dat het er wat strakker uitziet.
In de voorbereiding daarvan stemde ik met Jeroen af dat het dezelfde kleur zou worden als beneden. (*niet definierend wat ‘beneden’ precies inhoudt)
Zo gezegd, zo gedaan. De schilders naar binnen, Jeroen naar de verfwinkel en aan de slag. 3 dagen verder: alles zit mooi in de lak, echter, ik heb wel een vreemd gevoel bij de kleur… Het lijkt wel heel wit.. Ik denk nog; ‘Dat zal de grondverf wel zijn’. (*niet afstemmend of dat werkelijk zo is..)

Dus vandaag komt de aap uit de mouw: Ik hoor dat het geen grondverf is, maar de echte uiteindelijke lak.
Ik: ‘Wat…? Dat is niet de goeie kleur!’
Jeroen: ‘Het is toch dezelfde kleur als in de woonkamer? Dat was toch de bedoeling?’
Ik: ‘Niet als de WOONKAMER, als de HAL…!’
Jeroen: ‘Ja, dat heb je niet gezegd…’ (*klopt)
Ik: ‘En die bekisting doen ze die niet?’
Jeroen: ‘Welke bekisting?’
Ik: ‘Die de afscheiding tussen de hal beneden en boven aangeeft. Dat zijn dus nu al 3 kleuren…’
Jeroen: ‘Dat wist ik ook niet..’
Ik: ‘Die schilders zijn ook echte Oenen, dat ze dat niet even melden, of vragen of die bekisting ook moet…’
Jeroen: ‘Ja klopt, Oenen…’
Ik: ‘En jij bent ook een Oen, jij checkte ook niet wat ik precies bedoelde’
Jeroen: ‘Is ook weer waar’
Ik: ‘En ik ook, want ik checkte ook niets, ging mijn eigen gevoel ook niet na. Dat liet ik voor het gemak ook maar even links liggen’

Dus: allemaal Oenen. Blij toe. Ik gelukkig ook. Het vingertje wijst gewoon ook weer naar mij. Voelt toch beter. Sorry Jeroen, sorry schilders, sorry mezelf.
Have a nice day!

ps. klein plaatje van onze moooooie hal…